Strona Główna
O Nas
Galeria
Ratownictwo
Kontakt
 


Sprzęt ratunkowy

Rzutka rękawowa


Rzutka rękawowa wykonana jest w postaci podłużnego worka, w którym znajduje się 300 g obciążnik obszyty pianką poliuretanową (w celu ochrony przed skutkami uderzenia oraz uzyskania pływalności dodatniej) i 25 m pływającej linki, na końcu której są odpowiednie zaczepy (karabińczyk, pętle) służące do zamocowania do burty łodzi lub innego miejsca albo założenia na nadgarstek ratownika. Na dnie pokrowca znajduje się uchwyt dla ratowanego. W celu uzyskania właściwych efektów należy ją w odpowiedni sposób przygotować. Po rozwinięciu całej linki wkładamy ją do pokrowca pojedynczo w ten sposób, że układa się ona na dnie zygzakiem warstwa po warstwie. Ułożenie takie zapobiega poplątaniu się linki w czasie rzutu. Wolny koniec linki powinien wystawać z pokrowca, który może być zamknięty .

Rzutka po sklarowaniu powinna być powieszona za dolny uchwyt zwisając wolną końcówką liny w dół. Zalety tego sprzętu to:
  • bardzo łatwa, skuteczna i szybka obsługa,
  • estetyczny wygląd,
  • estetycznie i bezpiecznie sklarowana lina,
  • duża celność (po niedługim treningu),
  • małe wymiary.
  • Minusem jest zbyt mała wyporność, aby utrzymać ratowanego na powierzchni wody.



    Rzutka siatkowa

    Rzutka siatkowa wykonana jest z siatki na kosz do koszykówki, do której włożono standardową piłkę do tej gry, związano i do jednego końca przywiązano 30-35 m pływającej liny o średnicy 6 mm. Sprzęt dokładnie zbuchtowany może wisieć np. na stanowisku ratowniczym.

    Zalety to:

  • łatwość wykonania samemu,
  • dosyć duży zasięg,
  • niezbyt trudna obsługa,
  • duża wyporność pozwalająca na utrzymanie na powierzchni wody ratowanej osoby,
  • łatwość uchwycenia przez tonącego ( sprzęt bardzo widoczny na wodzie).
  • Minusem jest właśnie estetyczne zbuchtowanie linki i jej trudność w utrzymaniu w stanie gotowości do natychmiastowego użycia.



    Boja SP



    Boja SP skonstruowana z tworzywa sztucznego w środku pusta, posiada na obwodzie uchwyty pozwalające na złapanie się przez osobę tonącą względnie ratownika, a z przodu przyczepioną ma 2 - 4 m linę zakończoną szelkami ratowniczymi. Opływowy kształt pozwala na pływanie i pokonywanie fal bez większych oporów. Wyporność pozwala na utrzymanie dwóch osób na powierzchni wody. Na świecie produkowane są różne rozmiary i typy boi, a w Polsce na razie jeden. Minusem tego sprzętu jest trudność w jego użyciu w sytuacji, gdy tonący jest nieprzytomny (doskonałą alternatywa jest pas "węgorz"), ponieważ ratownik nie ma możliwości podpięcia poszkodowanego. Konserwacja sprowadza się do umycia i wysuszenia sprzętu.



    Koło ratunkowe

    Koło ratunkowe jest podstawowym sprzętem ratunkowym na wielu kąpieliskach, pływalniach i różnych jednostkach pływających. Można je podzielić na stosowane na śródlądziu i stosowane na morzy. Wykonane jest ono ze sprasowanego styropianu obszytego pomarańczowym materiałem i linki chwytowej o większej długości niż obwód, przymocowanej opaskami w czterech miejscach. Koło może być używane samodzielnie lub z linką, którą powinno się przywiązać bezpośrednio do koła i porządnie zbuchtować. Atestowane koła morskie posiadają również odblaskowe nakładki ułatwiające dostrzeżenie w nocy i w trudnych warunkach atmosferycznych.

    Występują również koła ratunkowe w kształcie podkowy, wykonane z pianki polietylenowej, lekkiej i bardziej wytrzymałej niż styropian. W ostatnich czasach pojawiły się sztywne koła plastikowe, wewnątrz puste, ze specjalnymi pojemnikami na linkę o ergonomicznych kształtach usytuowanymi wewnątrz koła. Konserwacja polega na wymyciu i wysuszeniu.



    Pas ratowniczy "Węgorz"



    Pas ratowniczy "Węgorz" składa się z elastycznego, nietonącego, podłużnego pływaka z pianki polietylenowej obszytej jaskrawo pomarańczową tkaniną. Do jednego końca doczepiony jest karabińczyk , a do drugiego taśma z oczkami (do zaczepienia karabińczyka) przechodząca w 2 - 4 m odcinek liny zakończonej szelką ratowniczą . W połowie długości pasa umocowany jest dodatkowy karabińczyk by w miarę potrzeby podczepić linę do ściągnięcia ratowanego na brzeg. Konstrukcja pozwala na zapięcie osoby o każdych wymiarach (tuszy) i utrzymuje na powierzchni dwie osoby o przeciętnej wadze (wyporność 9 kg, a w przygotowaniu większa, do 14,5 kg). Opływowy kształt nie stawia prawie żadnego oporu i pozwala w łatwy sposób pokonać fale czy nawet przybój. Konserwacja polega na myciu i wysuszeniu sprzętu.

    Zalety:

  • łatwy w obsłudze,
  • estetyczny i łatwy w przechowywaniu,
  • możliwość użycia do ratowania osób przytomnych i nieprzytomnych.



  • Żerdź ratownicza



    Żerdź ratownicza jest podstawowym sprzętem ratowniczym na wszelkich pływalniach. Zazwyczaj jest to tyczka drewniana o długości 2 - 4 m (ustawa narzuca długość 4 m). Niektóre żerdzie wykonane są z innych materiałów np. rurka aluminiowa czy z twardego PCV, lecz każda z nich ma w wodzie większą śliskość niż drewno. Właściwie skonstruowana żerdź ratownicza powinna być zakończona odpowiednią końcówką ułatwiającą uchwycenie się przez tonącego względnie nawet zahaczenie przez ratownika osoby nie reagującej już na żadne polecenia czy bodźce i przyciągnięcie jej do brzegu. W tego typu konstrukcjach można używać lekkich i estetycznych materiałów takich jak rurki z duraluminium czy tworzyw sztucznych. Wykonanie nawet we własnym zakresie którejś z tych końcówek nie powinno nastręczać zbyt dużych kłopotów.

    Zalety:

  • bardzo prosta i łatwa obsługa nawet dla laika pod warunkiem, że nie będzie próbował podnosić na żerdzi tonącego ponad lustro wody,
  • nie ma potrzeby konserwacji,
  • możliwość dosięgnięcia każdego tonącego na standardowym basenie o wymiarach do 25 m.

    Wady:

  • w przypadku dotychczas stosowanych żerdzi drewnianych bez właściwej końcówki to duży ciężar drewna, cena i łatwość złamania.



  • Kołowrót ratowniczy




    Kołowrót ratowniczy może mieć różne konstrukcje począwszy od drewnianej przez plastikową do metalowej. Służy on do "magazynowania" minimum 80 m nietonącej liny zakończonej szelkami ratowniczymi. Można je również podzielić na stacjonarne i przenośne. Nie jest to jednak wyciągarka tonących. Po zakończeniu akcji ratowniczej bardzo dokładnie i porządnie nawija się linę na bęben kołowrotu. Lina musi być nawijana zwój przy zwoju, ciasno bez luzów. Gwarantuje to łatwe, szybkie, bez szarpnięć i plątania się rozwinięcie jej w czasie akcji ratowniczej. Dodatkowe akcesoria takie jak np. hamulce spowalniające obracanie się bębna, rączki, nóżki czy blokady ułatwiają przechowywanie, transport i eksploatację kołowrotu. Konserwacja polega na umyciu, oczyszczeniu z piasku, wysuszeniu i nasmarowaniu ośki przy kołowrotach metalowych.

    Zalety:

  • łatwość "magazynowania" potrzebnej liny,
  • prostota i po właściwym przygotowaniu bezproblemowe użycie,
  • estetyczny wygląd.

    Wady:

  • stosunkowo duże wymiary,
  • ciężar kołowrotu metalowego.



  • Zasobnik linowy



    Każdy ratownik, który w swojej karierze miał do czynienia z wypadkiem tonięcia poza granicami strzeżonego przez siebie kąpieliska na rzece, jeziorze czy morzu wie jakim dużym wysiłkiem jest dobiegnięcie (często po piasku) z potrzebnym w takiej akcji kołowrotem ratowniczym nawet tym lekkim (plastikowym) nie mówiąc już o kołowrotach stalowych starego typu. W ostatnim czasie zaczęto produkować w Polsce zasobnik linowy rozwiązujący ten problem. W pokrowcu (podobnym do rzutki rękawowej tylko większym) umieszczone jest 80 m nietonącej liny (podobnej do tej z rzutek rękawowych) zakończonej od spodu półsztywną pętlą (bardzo łatwo i szybko można ją założyć na nogę, pal czy pal ostrogi), a z drugiego końca szelkami ratowniczymi. Pokrowiec tak jak i rzutka ratownicza zamykany jest taśmą z rzepami. Sprzęt lekki, bardzo łatwy w użyciu i niezawodny pod warunkiem właściwego sklarowania liny w zasobniku (tak samo jak w rzutce rękawowej) tzn. zygzakami, pojedynczymi warstwami, ugniatając.


    Szelki ratownicze

    Szelki ratownicze mocowane są na końcu liny przyczepionej do pasa ratowniczego "Węgorz", boi SP, zasobnika linowego lub nawiniętej na kołowrót ratowniczy czy też sklarowanej w zasobniku linowym względnie na brzegu. Skonstruowane powinny być w ten sposób aby nie utrudniać ruchów pływackich, nie obcierać w czasie pływania, nie sztywnieć w zimnej wodzie, łatwe i szybkie w ubieraniu niezależnie od "rozmiaru" ratownika oraz mieć właściwie umieszczony punkt zaczepienia liny. Ta ostatnia cecha ma duże znaczenie przy ściąganiu. Przy właściwej konstrukcji ratownik w czasie ściągania ma lekko uniesioną górną połowę tułowia wraz z głową ponad powierzchnią wody co zapobiega (przy odpowiedniej szybkości ściągania) zalewaniu głowy. Jeżeli na kąpielisku nie ma szelek można je prowizorycznie wykonać samemu zawiązując na końcu liny pętlę. Użycie liny z szelkami zwiększa bezpieczeństwo ratownika prawie do 100%, zwiększa skuteczność i ułatwia akcję ratowniczą. Konserwacja uzależniona jest od konstrukcji i użytego materiału, ale zawsze trzeba je po umyciu wysuszyć. Obecnie w działaniach specjalistycznych np. na wodach szybkopłynących stosuje się również piersiowe uprzęże wspinaczkowe.




    Kamizelka asekuracyjna

    Kamizelka asekuracyjna wykonana jest z pianki polietylenowej, nienasiąkliwej, odpornej na gnicie oraz procesy starzenia, obszyta materiałem w kolorze pomarańczowym z zapięciem na regulowane taśmy. Trzy rozmiary 40-60, 60-70 i powyżej 70 kg. Istnieje wersja o zwiększonej wyporności z kołnierzem utrzymującym głowę, nad lustrem wody oraz taśmą kroczną zapobiegającą zsuwaniu się kamizelki. Jest ona szczególnie zalecana osobom słabo pływającym i dzieciom.





    Kamizelka ratunkowa


    Kamizelka ratunkowa to odmiana wyżej wymienionej, ale wykonana z kilku segmentów sztywnej pianki obszytej pomarańczowym materiałem lub w inny sposób, będąca na wyposażeniu głównie dużych jednostek pływających np. statków. Generalnie kamizelka powinna zapewnić zachowanie pozycji pionowej z utrzymaniem ust nad powierzchnią wody nawet w przypadku osoby nieprzytomnej lub wyczerpanej. W założonym pasie człowiek powinien mieć możliwość wykonania bezpiecznego skoku do wody z wysokości minimum 4,5 m, przepłynięcia niewielkiej odległości i wejścia do łodzi lub tratwy ratunkowej.




    Pas powinien być wyposażony w gwizdek, lampkę z bateryjką, nalepki odblaskowe i proszek barwiący ułatwiający lokalizacje ratowanego w ciągu dnia. Istnieją również pneumatyczne pasy ratunkowe zaopatrzone w wentyl do nadmuchiwania przez użytkownika lub napełniane automatycznie (po wpadnięciu do wody automat napełnia pas bez udziału człowieka) lub półautomatycznie gdy do napełniania pasa potrzebne jest pociągnięcie za dźwignię.



    Sprzęt ABC

    W celu szybkiego i bardziej efektywnego poruszania się w urodzie powszechnie stosuje się sprzęt nazwany potocznie "ABC", a obecnie niekiedy "ABCD". Do tego sprzętu zaliczamy: płetwy, maskę, rurkę oddechową tzw. "fajkę" i nóż.


    a) Płetwy

    Obecnie używane są trzy rodzaje płetw: kaloszowe, na paski i monopłetwa. W praktyce ratowniczej mogą być stosowane tylko pierwsze dwa rodzaje, natomiast monopłetwa używana jest przez zawodników sportowych nie zapewnia bezpiecznego poruszania się podczas akcji ratowniczej. Najlepsi zawodnicy pływają dystans 50 m w płetwach w czasie ok. 16 sek, a dystans 100 m w czasie ok., 35 sek., Przeciętnie, młody ratownik po kilku treningach może przepłynąć w płetwach dystans 100 m w czasie krótszym niż 1 min. zachowując wystarczającą ilość sił do przeprowadzenia akcji ratowniczej.

    Płetwa kaloszowa przeznaczana jest do zakładania na gołą stopę i musi być dobrze dopasowana.Powinna ona ściśle przylegać do stopy, lecz nie może jej ściskać. Kalosz powinien być zbudowany z gumy, który od spodu tzn. stopy powinien być usztywniony. Pióro zbudowane jest z gumy lub mas plastycznych różnie utwardzonych w zależności od przewidywanych zadań i indywidualnych cech motorycznych pływaka. I tak: płetwy krótkie i sztywne używane są podczas pływania w zamkniętych zbiornikach umożliwiając szybkie i łatwe obracanie się. Płetwy dłuższe stosuje się podczas pływania na wodach otwartych i podczas pływań długodystansowych. Osobom o nogach "mocniejszych" poleca się płetwy z piórami wykonanymi ze sztywnych mas plastycznych, natomiast osobom o nogach '"słabszych" i okazjonalnie pływających w płetwach zaleca się płetwy miękkie lub z piórem gumowym w celu uniknięcia skurczu mięśni łydek lub podudzia. Podstawowym czynnikiem wpływającym na ogólny czas użytkowania płetw jest ich nakładanie, które powinno wyglądaj następująca:

    przed rozpoczęciem ubierania należy najpierw wygiąć do dołu tylną część kalosza - piętę wraz z brzegami i dopiero wówczas wsunąć do przedniej części kalosza zmoczoną stopę, a następnie dopiero możemy odgiętą uprzednio cześć wygiąć na piętę w położenie pierwotne. Ma to na celu m.in. zapobiegać pękaniu gumowych brzegów kalosza.

    Płetwy na pasek są przeznaczone dla osób, które zakładają je na but lub skarpetę neoprenową włożenie takiej płetwy na gołą stopę powoduje bardzo szybkie bolesne zdzieranie naskórka. Płetwy kieszeniowe na pasek występują w trzech rozmiarach, gdyż ich dopasowanie do stopy następuje przez dociągnięcie paska. Oba rodzaje płetw spełniają te same zadania i są analogicznie zbudowane w części piórowej.


    b) Maska


    Użycie maski podczas akcji ratowniczej umożliwia jednoczesną obserwację powierzchni wody oraz w wodach "czystych" obserwację dużego obszaru pod wodą co wpływa znacząco na skuteczność akcji. Ma to również wpływ na bezpieczeństwo ratownika, gdyż znacznie wcześniej i wyraźniej widać ratowanego, jego zachowanie oraz jego ruchy. Normalnie pływając pod wodą widzimy wszystko rozmazane i w innnej odległości. Jest to spowodowane załamaniem się światła pod innym kątem w wyniku czego obraz uzyskujemy poza siatkówką naszego oka. Założenie maski nurkowej lub okularków pływackich powoduje, że obraz uzyskujemy na siatkówce oka lecz dodatkowe załamanie światła pomiędzy wodą, a powietrzem oddzielonym szybką daje obraz o l/3 większy i o 1/4 bliższy niż na powierzchni. Pomimo zmiany parametrów widać wszystko wyraźnie i daleko.

    Wszystkie maski posiadają zbliżoną budowę, a różnią się jedynie rozwiązaniami technicznymi i kształtami. Szyba maski jest przeważnie ze szkła, które musi być bezpieczne. Niektóre maski posiadają oddzielne szybki na każde oko - przeznaczane są one przeważnie dla osób z wadami wzroku ponieważ każda z nich może posiadać inne parametry. Ogólnie uważa się, że czym większa powierzchnia szybki maski tym łatwiej prowadzi się obserwację pod wodą i zapewnia ona większe bezpieczeństwo. Szybka maski połączona jest szczelnie za pomocą obejmy z kołnierzem wykonanym z sylikonu, a niekiedy z innych materiałów. W celu szczelnego przylegania maski kołnierz zakończony jest rozdwojonym fartuchem, który w okolicach nosa jest pojedynczy. Taka budowa fartucha ułatwia znacznie usuwanie z maski wody przez wdmuchiwanie nosem powietrza w sytuacji gdy znajdujemy się pod wadą. Pasek mocujący maskę powinien być bardzo elastyczny, szeroki lub rozdwajający się z tyłu oraz umożliwiający łatwą regulację jego długości.



    c) Rurka oddechowa - "fajka"

    W praktyce ratowniczej rurka oddechowa umożliwia swobodne oddychanie podczas obserwacji toni wodnej (dno) i jej powierzchni. Ta niemal komfortowa niekiedy sytuacja dla ratownika pozwala na kontrolę ruchów osób ratowanych, a także oceniać ich stan zagrożenia. Jej użycie daje możliwość pełnego wykorzystania maski i płetw. Standardowo przyjmuje się, że fajka powinna mieć 30-38 cm długości i 16-22 mm średnicy. Parametry które wymuszają takie wymiary to ciśnienie hydrostatyczne działające na klatkę piersiową w wodzie, które przy zwiększeniu długości fajki uniemożliwia wykonanie wdechu, opory powietrza utrudniające oddychanie zwiększające się wraz ze zmniejszaniem średnicy rurki, wzrost średnicy fajki prowadzi do zwiększenia ilości powietrza, które jest wielokrotnie wykorzystywane, prowadząc do niekorzystnego wzrostu dwutlenku węgla w organizmie. Każda fajka powinna posiadać w górnej części jaskrawą opaskę ułatwiającą lokalizację oraz powinna być na całej długości gładka w celu zapobieżenia gromadzenia się brudu i możliwości łatwego rozwoju drobnoustrojów.

    Obecnie największym powodzeniem cieszą się fajki o kształcie anatomicznym, którego założenie jest takie, aby rurka znajdowała się na całej długości w jednakowej odległości od głowy, co likwiduje w znacznym stopniu opory podczas szybkiego pływania, a w konsekwencji przemieszczanie się fajki. Również łatwiejsze jest usuwanie wody z rurki o kształcie anatomicznym w porównaniu z fajkami o kształtach zbliżonych do liter "L" lub "J" Bardzo ważnym elementem każdej fajki jest ustnik, który powinien umożliwiać pewny uchwyt będąc jednocześnie miękkim i nie powodującym obtarć w jamie ustnej. Z tego powodu większość fajek wykonuje się z ustnikiem silikonowym.



    d) Nóż

    Od kilku łat do sprzętu podstawowego u nurkowaniu zalicza się nóż. Jego obecność jest niezbędna wszędzie tam, gdzie istnieje możliwość zaplątania się w liny lub sieci rybackie względnie istnieje potrzeba wykonania prac pod wodą np. wyplątania tonącego z wodorostów. Jeszcze nowszym sprzętem są lansowanie ostatnio jednoręczne sekatory umożliwiające przecięcie pod wodą linek stalowych o średnic do 6 mm.

    Ratownictwo



    Historia WOPR-u

    Struktura WOPR-u

    Statut WOPR-u

    Sprzęt ratunkowy

    RKO

    Linki zewnętrzne


    © 2008 By Johnnie. Design by Szablony.Maniak.Pl.